اختلال شخصیت ضد اجتماعی

اختلال شخصیت ضد اجتماعی چیست؟

اختلال شخصیت ضد اجتماعی وضعیتی از سلامت روان است و فردی که دارای آن است الگوی بی‌توجهی به حقوق دیگران را نشان می‌دهد. ویژگی های مشترک شامل رفتارهای فریبکارانه، حقه بازی و جنایتکارانه است.

اختلال شخصیت ضداجتماعی گاهی اوقات سوسیوپاتی نامیده می شود، اگرچه این یک اصطلاح بالینی نیست. افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی که گاهی به آنها آنتی سوشیال هم میگویند، بعضی اوقات زندگی معمولی و سازنده ای دارند. با این حال، آنها اغلب در روابط، احساسات و تصمیم گیری هایی که به نفع خود و دیگران است، مشکل دارند. شیوع مشخص نیست، اما بر اساس برخی برآوردها، 1 تا 4٪ از افراد هر جامعه دارای اختلال شخصیت ضد اجتماعی هستند. مردان تا 5 برابر بیشتر از زنان در معرض تشخیص هستند.

این نوشته مروری بر اختلال شخصیت ضداجتماعی، شامل علائم، علل، درمان‌ شخصیت ضد اجتماعی و ارتباط آن با روان‌پریشی ارائه می‌کند.

تعریف اختلال شخصیت ضد اجتماعی

اختلالات شخصیت بخشی از سلامت روان هستند که بر نحوه تفکر، احساس و رفتار فرد تأثیر می‌گذارند. علائم این نوع اختلال می تواند توانایی تجربه خوب زیستن و داشتن روابط معمولی را تضعیف کند.

در فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی، افکار و رفتارها با نادیده گرفتن و نقض ​​حقوق دیگران مشخص می‌شود و اغلب به صورت زیر ظاهر می‌شود:

• رفتار فریبکارانه یا فریبکارانه برای منافع شخصی
• رفتار مجرمانه
• بی توجهی به امنیت و انتخاب دیگران
• اقدامات غیر مسئولانه
• افراد مبتلا به این عارضه نیز تمایل به عدم پشیمانی دارند. آنها ممکن است نسبت به عواقب اعمال آزاردهنده بی تفاوت به نظر برسند یا دلایل آسیب رساندن، بدرفتاری یا دزدی دیگران را توجیه کنند.

اختلال شخصیت ضد اجتماعی یک اختلال شخصیت خوشه‌ای B است و شامل شرایطی است که احساسات را مختل می‌کند و منجر به رفتارهایی می‌شود که بسیاری آن را افراطی یا غیرمنطقی می‌دانند.

یک فرد می تواند در سن 18 سالگی تشخیص اختلال شخصیت ضد اجتماعی را دریافت کند، اگرچه شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد علائم ممکن است نزدیک به 15 سالگی ظاهر شوند. کودکان و نوجوانان جوان‌تری که علائم مشابهی را نشان می‌دهند ممکن است با تشخیص اختلال سلوک مواجه شوند و در طیف اختلالات روانپزشکی کودکان قرار می‌گیرند.

همچنین در مورد اختلال اوتیسم کودکان بخوانید

علائم و نشانه های شخصیت ضداجتماعی

هر کسی ممکن است هر از گاهی به روشی فریبکارانه یا فریبنده عمل کند. در افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی، این اعمال فراگیر و انعطاف ناپذیر است. آنها در زمینه های مختلفی ظاهر می‌شوند و فرد اغلب پشیمان نمی‌شود. هیچ آزمایش بالینی برای افراد آنتی سوشیال وجود ندارد. در عوض، تشخیص بر اساس رفتارها و فرآیندهای فکری فرد میباشد.

پزشکان از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، برای تشخیص بیماری های روانی، از جمله اختلال شخصیت ضد اجتماعی استفاده می‌کنند.

رفتارهای شخصیت ضد اجتماعی

پزشک میتواند این اختلال را در فردی که حداقل 18 سال سن دارد و حداقل سه مورد از علائم زیر را نشان میدهد، تشخیص دهد:

• اقدامات ضداجتماعی مکرر: اینها ممکن است اقداماتی باشد که زمینه‌ای برای دستگیری در جامعه فرد ایجاد کند، مانند آزار و اذیت، دزدی، یا یک شغل غیرقانونی.
• رفتار فریبکارانه برای منفعت شخصی: این ممکن است شامل دروغگویی مکرر یا فرض هویت های نادرست باشد.
• رفتار تکانشی (impulsive): می‌تواند منجر به تغییرات ناگهانی در شغل، مسکن یا روابط شود.
• تحریک پذیری و رفتار پرخاشگرانه: این ممکن است شامل دعواهای فیزیکی یا تجاوزات مکرر باشد.
• بی‌توجهی به ایمنی: این امر می‌تواند برای ایمنی شخصی یا ایمنی دیگران اعمال شود. این ممکن است شامل سرعت، رانندگی در حالت مستی، تصادفات متعدد یا غفلت از کودک باشد.
• اقدامات غیرمسئولانه: این ممکن است بر تعهدات کاری یا مالی تأثیر بگذارد.
• فقدان عذاب وجدان: ممکن است فردی نسبت به آسیبی که ایجاد می کند، منطقی جلوه دهد یا بی تفاوت به نظر برسد.
• فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی خواسته ها، حقوق و احساسات دیگران را نادیده می گیرد. آنها همچنین ممکن است از فریبکاری استفاده کنند و دیگران را برای منافع شخصی، که ممکن است شامل به دست آوردن پول، رابطه جنسی یا قدرت باشد، جذب کنند. الگوهای دستکاری، پرخاشگری و رفتار غیرمسئولانه آنها میتواند روابط را بسیار دشوار کند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی ممکن است موارد زیر را نیز تجربه کنند:

• دیسفوری، نارضایتی عمومی از زندگی.
• تنش مکرر.
• احساس ناتوانی در تحمل خستگی.
• خلق و خوی افسرده.
• همچنین، افراد مبتلا به برخی از اختلالات شخصیت، از جمله اختلال شخصیت ضداجتماعی، ممکن است در معرض خطر بالاتری برای اختلال خودکشی نسبت به جمعیت عمومی باشند.

تشخیص شخصیت ضد اجتماعی

ممکن است یک فرد پس از محکوم شدن به جرم یا پس از درمان اضطراب و درمان افسردگی یا برخی دیگر از مشکلات مزمن، تشخیص اختلال شخصیت ضد اجتماعی را دریافت کند. با این حال، بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی به دنبال درمان نیستند و تشخیصی دریافت نمی‌کنند.

یک پزشک این تشخیص را بر اساس یک عمل یا چند رویداد قرار نمیدهد. همچنین، اگر الگوهای رفتاری فرد را بتوان با عوامل دیگری، مانند سوء مصرف مواد مخدر، ضربه، یا ناتوانی شناختی توضیح داد، این تشخیص را انجام نمیدهند. توجه به این نکته ضروری است که همه افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی بر روی احساسات خود عمل نمی‌کنند. همچنین، همه افرادی که حقوق دیگران را زیر پا می‌گذارند، دارای بیماری روانی نیستند.

همچنین در مورد اختلال استرس پس از سانحه بخوانید

شرایط مرتبط با شخصیت ضد اجتماعی

افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی ممکن است شرایط مرتبط دیگری نیز داشته باشند. مانند: اختلالات اضطرابی، اختلالات افسردگی ، اختلالات مصرف مواد، مصرف ماری جوانا، اختلال قمار یا سایر مشکلات. همچنین ممکن است ویژگی هایی داشته باشند که معیارهای تشخیصی سایر اختلالات شخصیت، به ویژه سایر اختلالات خوشه B را داشته باشند. مثل: اختلالات شخصیت مرزی، خودشیفته و یا هیستریونیک (اختلال شخصیت نمایشی).

سوسیوپاتی در مقابل روان‌پریشی

برخی از محققین بر این باورند که روان‌پریشی زیرگروهی از اختلال شخصیت ضد اجتماعی است. برخی دیگر معتقدند که روان‌پریشی یک وضعیت جداگانه است اما این دو با هم همپوشانی دارند. روان‌پریشی را به‌عنوان گونه‌ای از اختلال شخصیت ضد اجتماعی توصیف می‌کند. روان‌پریشی را میتوان به‌عنوان فقدان اضطراب یا ترس و سبک جسورانه ای که می‌تواند رفتارهای مضر را پنهان کند، تعریف کرد.

به همین ترتیب، طبق گفته موسسه ملی بهداشت و مراقبت، افراد مبتلا به روان‌پریشی یا اختلال شخصیت خطرناک و شدید تعداد کمی از مبتلایان به اختلال شخصیت ضد اجتماعی را تشکیل می‌دهند. در عین حال، این افراد در معرض خطر بسیار بالایی برای آسیب رساندن به دیگران هستند.

علل شکل گرفتن اختلال ضد اجتماعی

محققان علت دقیق اختلال شخصیت ضد اجتماعی را نمی‌دانند، اما عوامل ژنتیکی، محیطی و فرهنگی همگی ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند. برای مثال، تخمین‌های وراثت‌پذیری از 38 تا 69 درصد متغیر است، و برخی از عوامل محیطی شامل تجربیات منفی دوران کودکی، مانند سو استفاده جنسی و خشونت خانگی، سوء استفاده های فیزیکی یا بی‌توجهی میتواند باعث ایجاد آن باشد. تجارب کودکی از بیش فعالی معروف به ADHD، اختلال سلوک تا اختلال توجه در کودکان نیز با اختلال شخصیت ضد اجتماعی مرتبط است. احتمال تشخیص این بیماری در مردان بین 3 تا 5 برابر بیشتر از زنان است.

همچنین در مورد اختلال بیماری اسکیزوفرنی بخوانید

درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی

هدف از درمان شخصیت ضد اجتماعی کمک به فرد برای مدیریت احساسات خشم، پریشانی، اضطراب و افسردگی است. همینطور کاهش رفتارها و اعمال ضد اجتماعی به نفع خود فرد و اطرافیان است. پایه شواهد برای این درمان ها در حال حاضر محدود است. مدیریت علائم ممکن است دشوار باشد، و منابع مورد اعتماد بسیاری وجود دارد که می‌گویند نسبت بالایی ازافراد درمان خود را زودتر از موقع مقرر متوقف می‌کنند.

مردم اغلب از رویکردهایی سود می‌برند که به شرایط همزمان، مانند افسردگی ، اضطراب و سوء مصرف مواد می‌پردازد. مصرف مواد مخدر یا الکل احتمالاً خطر پرخاشگری و تکانشگری را افزایش می‌دهد. بنابراین درمان هر گونه سوء مصرف مواد و ترک اعتیاد زیر نظر یک متخصص اعصاب و روان مجرب می‌تواند بسیار سودمند تلقی گردد.

در زمان درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی:

• روان‌درمانی می‌تواند به فرد کمک کند تا الگوهای فکری، رفتارها و راه‌های ارتباط با دیگران را حل کند.
• درمان مبتنی بر گروه می‌تواند به مقابله با اقدامات تکانشی، رفتار ضد اجتماعی و چالش ها در ارتباط با دیگران کمک کند.
• تثبیت‌کننده‌های خلق و خو یا مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین، معروف به SSRI، ممکن است به رفتارهای تکانشی و پرخاشگرانه کمک کنند، و داروهای ضد روان پریشی ممکن است هرگونه پارانویا را برطرف کنند.

با این حال، هیچ دارویی به طور خاص برای اختلال شخصیت ضد اجتماعی طراحی نشده است. دوستان، اعضای خانواده و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی می‌توانند مراقبت از افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی را بسیار چالش برانگیز بدانند.

نکات نهایی

اختلال شخصیت ضد اجتماعی یک بیماری مادام العمر است. پزشک می‌تواند آن را از سن 18 سالگی تشخیص دهد، اگرچه ممکن است ویژگی های آن چند سال زودتر مشخص شود. شدت علائم و جرایم مرتبط با آن در اواخر نوجوانی فرد بیشتر است و با افزایش سن کاهش می‌یابد. تحقیقات در مورد اثربخشی درمان شخصیت ضد اجتماعی در حال حاضر بسیار محدود است و آنچه برای یک فرد مؤثر است ممکن است برای دیگری مؤثر نباشد.

با این حال، درمان‌ها ممکن است به فرد کمک کند علائم خود را مدیریت کند و شرایط همزمان مانند سوء مصرف مواد و افسردگی را کاهش دهد. کار با یک درمانگر دلسوز و متعهد بودن به ایجاد تغییرات معنادار در رفتار ممکن است موفقیت درمان را افزایش دهد. با ادامه تحقیقات، پزشکان درک بهتری از این وضعیت پیچیده سلامت روان و مؤثرترین راه‌ها برای مراقبت از افرادی که به آن مبتلا هستند به دست می‌آورند. اگر خود یا اعضای خانواده نشانه هایی از این اختلال مشاهده میکنید بهتر است برای درمان سریعتر به یک تراپیست یا متخصص روانپزشک مراجعه نمایید.

همچنین در مورد فرق روانشناس و روانپزشک نیز بخوانید